Toplumumuzun geçtiği tüm sancılı dönemlerde ve her türden olumsuzluğun, tek seçenek olarak sunulduğu günümüz koşullarında söz susar, kelimeler kifayetsiz kalır çoğu kez!

Ve sözün tutsaklığında, umarsız sığınılır Anadolu bilgelerinin özlü betimlemelerine. Tıpkı Mevlana’dan alıntıladığım, sahipsiz bırakılmış ortamların haramilerini işaret eden;

“Bozuk olunca maya, ne ar tanır ne de haya!”  hatırlatmasının üzerine, eminim ki klavye başı nöbet de bekleyen troller iştahla abanıp, kıt akıllarıyla bu yinelemeden farklı anlamlar çıkartmaya çalışacaklar!

Yeniden nükseden “sol” düşmanlığıyla, sağa sola laf yetiştirerek piyasa yapmaya çalışan, Nazım’ın değişiyle “posta tatarları” varsın oyalansınlar. Çağına kavrayıcı bir bakışla bakan yazarın, kaleminin ucu ( ne tehditle ne de bahşişle ) başka bir yöne kolay kolay yönelmez, yönelmemeli de.

Gördüğünü, kavradığını, hissettiğini yazmak onun düşünsel özünün yansımasıdır. Hem zaten sınırlandırılmış her yol ayrımında, yaşamanın biricik gerçeği değil midir yineleme? Ertelenen her süreç yaralayıcı ve tüketicidir.

Hiçbir şeyin sürekli olmadığını, dönüşümler içerdiğini bilmek ruhun ilacıdır. Ne denli itiraz edilirse edilsin, yaşamadıklarınızı yaşatamazsınız.

Onun içindir ki şimdilerde yaşayamadıklarımızı tartışmakla meşgulüz!

Demokrasiyi konuşarak tükettik ve artık operasyon masasında demokrasi yok. Atatürk, Cumhuriyet ve onlardan artık geriye ne kalmışsa onlar var.

Ulusal bayramlar ve büyük Atatürk’ün ölüm yıldönümlerinde, Cumhuriyetin kazanımlarını ve geleceğe ilişkin dönüşümlerini konuşurduk. Şimdi ise, kimi şalvarlı, kimi akademisyen kılıklı din bezirganlarının tartışmaya açma cüretini gösterdikleri; Halkının büyük kurtarıcısına sunduğu Atatürk ön adının geri alınmasından. Hatta “özellikle” ayrı yazılan!.. Mustafa Kemal’i ve onun özel yaşamını konuşuyoruz ancak.

Gelecek ise, örgütlü toplumu gerçekleştiremediğimizden tutsak!

İş Bankası hisselerine gerekçelenerek CHP’nin üzerine gidilmesi, sadece bir partiyle sınırlı olmayan sonuçlar yaratacak, kurucu değerlere açıktan bir saldırı olmuyor mu sizce?

Farklı zamanlarda benzeri hamlelerle toplumun sinir uçlarını test edenlere, Cumhuriyet yurttaşlarının verdiği yoğun tepki; Atatürk’ün bu topraklarda ne denli kök saldığının, sökülüp atılamayacağının yalın bir ifadesi değil de nedir? Bu kin, bu nefret nereye hizmet etmektedir?

Atatürk’ü sevmenin, onun İlke ve Devrimlerine sahip çıkmanın salt gösterişli törenlerle, söylemlerle, heykellerini dikmekle sınırlanamayacağının altını kalın çizgilerle çizen ünlü Medeni Hukuk Profesörü İsmet Sungurbey, Anayasa Mahkemesinin 1963 tarihli kararına ilişkin mütalaasında;

                “Atasının kutsal VASİYETİNİ çiğnenmekten kurtarmak, bu ulusun boynunun borcudur… Buna aykırı bir müdahale, ZORALIMDIR. Servetin sadece yasa hükmü ile el değişmesi, bu bakımdan Keyfi, Hukukun temel kurallarına aykırı, sakat bir işlemdir. Ölen kimsenin iradesine aykırı bir tasarrufta bulunulamaz.” Diye hüküm kurarken aynı zamanda Atatürk’e Saldırmanın Dayanılmaz Hafifliği! içinde olanları uyarıyordu..

Bilirsiniz Zamanın Ruhu diye ifade bulan bir kavram vardır, belli olgularla tanımlanan.

İşte biz, böylesi ruhunu kaybetmiş bir zaman diliminin dar ve karanlık dehlizlerinden geçiyoruz birbirimizle kavgalı!

Nereye gittiğimiz konusunda açıklama olmasa da, istikamet belirleyicilerin işaret ettikleri belli tarihler var.  O çok arzuladıkları, 2023’ün hedefinde ki 1923’ün rövanşı gibi.

Peki o hedefin içeriği nedir?

Bunu sadece proje erbabı biliyor! Ziyadesiyle gizemli değil mi? Monarşi özlemlerinin “ileri demokrasi” yutturmacasıyla yol aldığı, Söylemleriyle eylemleri arasında mesafenin, dipsiz kuyu misali çok derin olduğu.

Tıpkı,  durmaksızın Doğuya giden bir geminin güvertesinde, batıya doğru koşarak Batıya gittiklerini sanan aymazlar misali, bir yol tutturmuş tam gaz gidiyoruz!

Birlikteliğimizi pekiştiren değerler ve kavramlar, birer birer ya yıkıntılar arasında yok ediliyor, ya da özünden kopartılıp, farklı içeriklerle yabancılaştırılıyor.

Dostlukla…

Sinan KUTAY