Emekli olduktan sonra buna hazırlıklı olun!..

Çünkü hayatta, herkesin er ya da geç girdiği aşamalı bir silinme süreci başlar.

Ve bil ki bu süreç, başkalarının elinde değil — tamamen senin kabullenişinle ilgilidir.

—

65 yaşına geldiğinde, iş hayatı seni silmeye başlar.

İster çalışan ol, ister müdür …

Bir zamanlar seni heyecanlandıran o sabahlar, artık yorgunlukla başlar.

Yıllarca “vazgeçilmez” sandığın koltuk, bir gün sensiz de doluverir.

Ve o gün anlarsın ki, hiçbir makam kalıcı değildir.

Ne unvanın, ne kartvizitin, ne de o çok övündüğün başarıların…

Hepsi unutulur gider.

O yüzden egonu bırak. Çünkü o seni taşımıyor, sen onu taşıyorsun.

Ve o yükle ömrünün son demlerine huzurla varmak çok zordur.

—

Ve emekli olduğunda Yüzünü unutanlar artar, seni arayanlar azalır.

Bir zamanlar birlikte güldüğün insanlar, başka hikâyelerdedir artık.

Yeni nesil seni tanımaz.

“Eskiden müdürdüm, yöneticiydim, o zamanlar benim adım geçerdi” dersin belki,

ama kimse ilgilenmez.

Çünkü zamanın kendisi yenileri yüceltir, eskileri ise zarifçe unutturur.

Bunu kabullenmek, acı değil — olgunluğun ta kendisidir.

—

Emekli olduğunda artık gürültü yoktur, hırs yoktur, beklenti yoktur.

Sadece kabulleniş vardır.

Bir ömrün toplamını düşünürsün ve anlarsın:

Hayat, aslında kazanmakla değil, bırakabilmekle tamamlanıyor.

—

Ve işte o an,

silinmek değil,

tam anlamıyla BIRAKTIĞIN İZLERLE ANILMAK VE HATIRLANMAK başlıyor.